Everything is gonna be allright :)

Het gaan nu wel goed met mij maar na mijn aankomst in Aalborg vrijdag heb ik wel veel getwijfeld en voelde ik mij niet helemaal top. Ik mis mijn vrienden en familie. Daarbij was ik vooral bang niet sterk genoeg te zijn om dit te kunnen en hoe ik me zou moeten redden in een land waar ik geen zak van de taal begrijp. Gelukkig ben ik er nu, vier dagen later, wel min of meer achter dat ik sterk ben, dat ik dit zeker wel kan en dat ik me prima red. Iedereen spreekt hier Engels en ik heb steeds meer aanspraak. Ik ben hier dan wel zonder familie en vrienden maar ik ben hier zeker niet alleen. Ook kan ik al een aantal woorden Deens waardoor ik in ieder geval hallo, tot ziens en dankjewel kan zeggen. Ik ben blij dat ik deze kans heb gekregen en zal deze ook zeker met beide handen aanpakken en ondanks alles proberen zo veel mogelijk te genieten. Ik ga me hier de komende 5 maanden wel op mijn plaats voelen, everything is gonna be allright!

Zaterdagochtend eerst is even lekker uitgeslapen. Nouja, een betere beschrijving is het lang in bed liggen en het staren naar alles om me heen. Ik voel me niet op mijn plek, ben zenuwachtig en wil eigenlijk gewoon weer mee naar huis. Aan de andere kant heb ik zin om de stad te bekijken en wil ik wel eens weten waar ik ben beland voor de komende 5 maanden.
Zo gezegd, zo gedaan, ’s middags ga ik met paps en mams eerst is even boodschappen doen in het supermarktje om de hoek en erna rijden we naar de stad in voor een toeristische wandeling. Eerst opzoek naar het station voor het regelen van een buskaart, ik wilde alles sportief op de fiets doen maar helaas is het me door alle heuvels hier wel erg lastig gemaakt. De heenweg gaat echt als een tierelier maar terug zal ik altijd tegen een grote heuvel op moeten fietsen. Daarbij kan ik altijd mijn fiets nog pakken als ik een lekker tochtje wil. Jammer genoeg is deze dicht dus dan maar even parkeren en de boel verkennen. Wat een stad zeg, onwijs schoon en erg gezellig. Ook is er een Jazzfestival dus ondanks het missen van decibel toch nog een festivalletje meegepakt, heerlijk om al die oudjes te zien genieten van de muziek. Na een aantal uur te hebben rondgelopen gaan we op zoek naar een eettentje, waardoor we (na wat rondjes te hebben gereden) bij een lekker Mexicaans restaurant belanden. ’s Avonds ons zelf samengestelde Frozen Yoghurt opgegeten en een wijntje gedronken.

Zondagochtend paps en mams uitgezwaaid, ook deze twee ga ik ontzettend missen. Als ze weg gaan zeggen ze me nog slaaplekker maar dat gaat hem niet meer worden. De keuken en de rest van het appartement dus maar onder handen genomen zodat ook mijn huisgenoot dinsdag rustig binnen kan komen.
’s Middags spreek ik af met Noortje en Danit om samen Minna van het vliegveld te halen en ’s avonds bij Danit te eten. Noortje is een Nederlandse die samenwoont met Minna (Fins), Danit is hun tutor en we zitten allemaal bij elkaar in de klas. We hebben een gezellig dagje gehad met een hoop vrouwengebabbel en er was een heerlijke maaltijd voor ons gekookt. Wel is het een lastige omschakeling naar het Engels, veel zoeken naar woorden maar uiteindelijk komen we er met zijn allen wel. Ik ben blij dat ik deze zondag niet in mijn eentje heb hoeven doorbrengen! Dankjewel girls .

Maandag heb ik niet zo’n spannende dag. Ik heb lekker een dagje op de bank doorgebracht en Vampire Diaries gekeken. Wel heb ik vandaag mijn buurman ontmoet die me verbaast aankeek omdat het hier niet heel normaal is om je netjes voor te stellen en een praatje te houden. Ook heb ik vandaag een rondje hardgelopen door dit prachtige heuvelachtige landschap. Drie kilometer en ik was gesloopt na constant bergje op bergje af te moeten maar ik heb wel genoten!

Dinsdag had ik weer een lekker dagje. De eerste nacht sinds tijden lekker geslapen, wat is dat weer lekker! ’s Ochtends de laatste dingen opgeruimd en erna met Noortje en Minna de buskaart geregeld, even de stad in geweest en een verlate lunch gedaan. Op tijd naar huis gegaan om mijn aangekomen roommate, Ankie, nog even snel helpen met haar spullen naar boven brengen. Ik ben blij dat ze er is want die avonden in je eentje op de bank zijn toch niet helemaal mijn ding hier. Jammer genoeg vloog ik er al snel vandoor om mijn internationale voetbalcarrière te beginnen bij de plaatselijke voetbalclub B52. Na een lange reis in de bus word ik aardig verwelkomd. Echt leuk om te zien hoe betrokken iedereen van de club is bij het damesvoetbal. Gelukkig kon ik prima meekomen en heb ik ondanks de plenzende regen en de taalbarrière onwijs genoten van mijn eerste training en zou de voetbal hier niet willen missen. Thuis aangekomen met Ankie en haar vader een borrel op de bank en zo meteen lekker slapen om morgen te knallen op onze eerste schooldag.